Obudziła się myślińska rano, 06:30 zadzwonił budzik, i rozmyśla o Bogu, człowieku, Kościele... O własnym doświadczeniu, rozumieniu różnych czuć, obrazów i burzy, która się rozpętała wokół mnie, zaraz po dniu, gdy Bóg przypomniał mi zawarte z Nim przymierze...
Czytałam kilka dni wcześniej fragmenty z pism Jana od Krzyża, gdy szukałam czegoś na temat wypowiadanych słów... Są ważne dla mojego rozważania, bo wracały jak migawka przywoływana z pamięci( na zielono), łączyły ze słuchaną treścią. Oto one:
[por. Łk 24,21; Św. Jan od Krzyża, Droga, s.256] Rozumienie słów Bożych jest tak trudne, że nawet wśród uczniów Chrystusa, którzy przecież z Nim przebywali, byli błądzący. Np. owi dwaj uczniowie, którzy po śmierci Pana szli do miasteczka Emaus. Byli smutni i wątpili - mówiąc: Nos autem sperabamus quod ipse esset redempturus Israel; “A myśmy się spodziewali, że On miał odkupić Izraela” (Łk 24,21). Mniemali oczywiście, że miało to być odkupienie i panowanie doczesne. Chrystus, nasz Zbawiciel, ukazując się im w drodze, wypomniał im ich głupotę i lenistwo serca ku wierzeniu w to, co napisali prorocy (Łk 24,25). Nawet w chwili Jego wniebowstąpienia byli jeszcze tacy, którzy w swym niezrozumieniu pytali Go: Domine, si in tempore hoc restitues Regnum IsraeH; “Panie, czy teraz odbudujesz królestwo Izraela?” (Dz 1,6).
[por. J 11,50; Św. Jan od Krzyża, Droga, s.256] Duch Święty tchnie w liczne słowa inne znaczenie aniżeli to, które ludzie pojmują. Np. słowa Kajfasza o Chrystusie: “Lepiej jest, aby jeden człowiek umarł za lud, niż żeby cały naród miał zginąć” (J 11,50). Nie mówił tego sam z siebie, mówiąc zaś miał na myśli co innego niż Duch Święty. Widać z tego, że choćby objawienia i słowa były od Boga, my nie możemy być pewni ich znaczenia. Łatwo bowiem i wielce możemy pobłądzić w sposobie ich pojmowania, jako że są one przepaścią i głębokością ducha. Chcieć je ograniczyć do tego, co z nich rozumiemy i co mogą pojąć zmysły, to nic innego, jak chcieć ręką uchwycić powietrze i ująć pył w nim się unoszący. Powietrze rozwiewa się i ręka zostaje próżna.
[por. J 14,26; J 12,16 Św. Jan od Krzyża, Droga, s.259-260] Podobnie postępował Chrystus ze swoimi uczniami, mówiąc wiele przypowieści i zdań, których znaczenia nie rozumieli aż do czasu, w którym mieli je innym głosić, to jest do chwili zstąpienia na nich Ducha Świętego. On to, według słów Chrystusa, miał im wyjaśnić wszystko, cokolwiek mówił do nich Chrystus w czasie swojego życia (J 14,26). Tak na przykład św. Jan mówi o wjeździe Chrystusa do Jerozolimy: Haec non cognoverunt discipuli eius primum; sed quando glorificatus est Jesus, tunc recordati sunt quia haec erant scripta de eo; “Tego z początku nie rozumieli uczniowie Jego, ale gdy był Jezus uwielbiony, wówczas przypomnieli sobie, że tak było o Nim napisane” (J 12,16). Przez duszę przechodzi więc wiele rzeczy Bożych, nawet bardzo niezwykłych, których ani ona sama, ani jej kierownik nie zrozumie aż do właściwego czasu.
[por. Mt 18,20; Św. Jan od Krzyża, Droga, s.274] Potwierdza to Ewangelia: Ubi fuerint duo vel tres congregati in nomine meo, ibi sum ego in medio eorum; “Gdzie bowiem dwaj albo trzej są zgromadzeni w imię moje, tam ja jestem pośród nich” (Mt 18,20), to jest: Rozjaśniam i umacniam w ich sercach prawdy Boże. Trzeba podkreślić, że nie powiedział Chrystus: “gdzie jest jeden”, tam ja jestem, ale: jestem tam, gdzie jest przynajmniej “dwóch”. Dał nam zrozumieć, że nie powinniśmy zachowywać dla siebie tego, co nam Bóg udzielił, ani się w tym upewniać bez zasięgnięcia rady i potwierdzenia Kościoła czy jego sług. Prawda bowiem nie rozjaśni się i nie umocni w sercu osamotnionego i dlatego zostanie w niej słaby i zimny.
Pierwsze i najważniejsze połączenie, to moje ostatnie doświadczenie, obrazy jedności w Chrystusie i komentarz ks. Adama Pawlaszczyka do dzisiejszej Ewangelii odsłuchany w nocy na stronie Radia eM. Opowiedział mi on w zasadzie to samo, po "męsku"😊 odnosząc się do biblijnych przykładów...
To jego komentarz:
Historia miłości pomiędzy Panem Bogiem i człowiekiem jest bardzo piękna. I pełna pięknych obrazów. Gdzieś u początków tej historii, w trzecim rozdziale Księgi Wyjścia opisane jest spotkanie Mojżesza z Bogiem u podnóża góry Horeb. „Wtedy ukazał mu się Anioł Pański w płomieniu ognia, ze środka krzewu. [Mojżesz] widział, jak krzew płonął ogniem, a nie spłonął od niego. Wtedy Mojżesz powiedział do siebie: «Podejdę, żeby się przyjrzeć temu niezwykłemu zjawisku. Dlaczego krzew się nie spala?»”. Niedługo potem nastąpi jedna z najważniejszych chwil w dziejach Ludu Bożego: Bóg objawi Mojżeszowi swoje imię. Tak tajemnicze i święte, że nie będzie wolno go wymawiać. W dzisiejszej Ewangelii Jezus mówi uczniom, że jest krzewem, oni zaś latoroślami. I dodaje: „Trwajcie we Mnie, a Ja w was będę trwać. Podobnie jak latorośl nie może przynosić owocu sama z siebie – jeżeli nie trwa w winnym krzewie – tak samo i wy, jeżeli we Mnie trwać nie będziecie”. Co prawda ogień jest w tej nauce Jezusa przedstawiony jako ten, co spala nie przynoszące owocu latorośle, ale rozmyślając nad tą nauką nie potrafię przestać myśleć, że ten krzew, którym jest cały Kościół również musi płonąć. Ogniem, który nie spala – ogniem Ducha Świętego. Wszczepieni w krzew nie zapominajmy o tym, że kiedy Duch Święty zapłonął nad uczniami w postaci ognistych języków, Kościół zaczął pełnić swoją misję i rozprzestrzeniać na cały świat wiarę w Zmartwychwstałego. Ufajmy Mu i nie bójmy się ognia, który choć płonie nie niszczy, wręcz przeciwnie – nie pozwólmy mu zgasnąć.
Radość to wielka dla mnie, że zrozumienie przyszło w swoim czasie... 😊
Potem zaczęłam słuchać komentarza o. Krzysztofa Pałysa, również do dzisiejszej Ewangelii, nie ma tekstu z nagrania, jest na You Tube. We wstępie napisał:
Przemyślenia moje dotyczyły pokory, a powędrowały w nieco odmiennym kierunku, niż przykłady podawane przez o. Krzysztofa... Nie żebym się nie zgadzała z tym o czym mówił, bo to wszystko prawda, ale niepełna. Odnosił się do swojego życia , zakonnika i księdza. Kogoś, kto cieszy się uznaniem a ludzie nie szczędzą mu pochwał. On jednak wie, że chwała cała należy się Bogu, wie, że należy siebie umniejszać, aby On był wywyższony i nie przypisywać zasług sobie,bo one są łaską...
Należy jednak dodać, że pokora zawsze odnosi się do prawdy i należy mieć o sobie taką miarę jaką ma o nas Bóg... Pokorą też może być przyjęcie czyjejś pochwały bez zaprzeczania swojej wartości, świętości, którą widzi ktoś inny... Bóg nie pozwoli swojemu uczniowi popaść w pychę, dopuści również upokorzenia, aby właściwa miara była zachowana...😊
Mówię to z perspektywy własnego doświadczenia... A przypomniał mi się czas pandemii, w którym to miałam na pieńku z własnym proboszczem ze względu na nie noszenie maseczki, a metody wymuszenia na mnie noszenia jej były paskudne. Byliśmy w otwartym konflikcie, a z ambony padały słowa pod moim adresem, które mnie obrażały...
Po jednej aluzji na ambonie, skierowanej w moim kierunku, jak odczytałam, o szemraniu przeciw Mojżeszowi, napisałam do księdza list, na który zareagował dzwoniąc do mnie, a wcześniej mu się to nie zdarzało. Chyba go to dotknęło szczególnie... To nie była przyjemna rozmowa w moim odbiorze, ale wartościowa o tyle, że zrozumiałam po niej co znaczyły usłyszane przez ze mnie chwilę wcześniej słowa. Telefon zadzwonił w trakcie jak się modliłam...
24.03.2021 r., środa
Usłyszałam słowa:
- Zdejmę z ciebie te łachy, a założę ci ładną sukienkę.
Zaczęłam wsłuchiwać się w ten głos, kiedy zadzwonił telefon, odebrałam, dzwonił ksiądz Ludwik. Zaczął mi zadawać pytania odnośnie mojego maila : „co jest ważniejsze prawo, czy godność człowieka, co to jest godność.” Nie rozumiałam o co mu chodzi, usztywniłam się. Myślałam, że dzwoni, aby mi znowu coś zarzucić. Przemawiał w takim nauczycielskim tonie, że widzi, że nie mam pojęcia o czym piszę, bo cały czas odnoszę się do prawa, a najważniejsza jest godność człowieka, o czym pisał Jan Paweł II. Odnosiłam się do prawa, bo ksiądz zachowywał się jak legalista, pisałam o moim odczuciu, wewnętrznym sprzeciwie. Nie opisuję życia definicjami, nie umiem tego robić, nie znam ich.
Ten telefon potwierdził usłyszane wcześniej słowa. Ta ładna sukienka, to właśnie poczucie własnej wartości, szacunek do samego siebie, godność…
A list był następującej treści:
Szczęść Boże Księże Ludwiku,
Myślę dzisiaj od rana nad tym szemraniem przeciw Mojżeszowi, które mi Ksiądz zarzuca… Co Ksiądz przez to rozumie. Czy rzeczywiście szemrzę?… Krytykuję czasami to co Ksiądz mówi, jestem szczera w wyrażaniu swoich opinii i nie wyobrażam sobie, że mogłabym być inna również w rozmowie , nikogo nie podburzam do buntu przeciwko Księdzu i Kościołowi, niejednokrotnie usprawiedliwiam. Chcę jednać a nie dzielić. Żałuję czasem, że daję się sprowokować i wejść z Księdzem w dyskusję w obecności zgromadzonych na Mszy parafian… I tak później mi się zbiera, że jestem pyskata, nieposłuszna, konfrontacyjna… Jestem szczera, prawdziwa, emocjonalna, co mam w sercu to też na ustach…
To tyle jeśli chodzi o szemranie jako szemranie, a teraz o kwestię posłuszeństwa, która jak myślę, była zawarta w tym zarzucie… Wymaga Ksiądz ode mnie czegoś, czego nie mogę zrobić ze względu na własne przekonania, na prawdę, w którą wierzę. Nie buntuję się przeciw Księdzu, ale przeciw narzuconym nam przez państwo restrykcjom, które uważam za bezzasadne, bezprawne i zniewalające ludzi…
Tak się Ksiądz zacietrzewił w tej chęci podporządkowania mnie sobie, że robi Ksiądz to w coraz okrutniejszy sposób, publicznie, stając się moim prześladowcą. Bezduszne przepisy bezprawnego rozporządzenia są bardziej ludzkie niż Ksiądz, dopuszczają wyłączenia z noszenia masek, Ksiądz nie. Wszyscy mają być „ jednością”, a kto się wyłamuje jest przemądrzałym głupkiem, który pluje innym w twarz, takich należało by karać… Taka jest Księdza retoryka… Nie do przyjęcia przeze mnie. Zawsze buntowałam się przed tymi, którzy siłowo , bądź za pomocą wywieranej presji chcieli wymusić na mnie określone zachowanie, to się we mnie nie zmieniło, byłam trudnym dzieckiem, a teraz bardzo mi się to przydaje, bo aby stać po stronie prawdy i jej bronić należy być odważnym… Nie podoba mi się, że ktoś zarzuca mi bark miłości do bliźniego stosując emocjonalny szantaż… Kocham bliźniego jak siebie samego… Nie pluję nikomu w twarz, rozumiem, że ktoś może się bać, unikam z takimi osobami bliskiego kontaktu, wszyscy wiedzą, że jestem bez maski, nie muszą koło mnie siadać. Noszę przy sobie dokument, który dopuszczają obowiązujące przepisy do nienoszenia maski, nie muszę się nikomu tłumaczyć, a okazywać go mam obowiązek określonym służbom… Nie do takiego obrazu Bożego dziecka w nas zmierzamy, jaki chce Ksiądz mi zaproponować. Bóg nie jest tyranem, jest czuły, troskliwy, kochający, wyrozumiały… A jedność chrześcijan jest jednością ducha, a nie litery i dopóki nie będzie w nas tej jednoczącej miłości, dopóty nie będziemy jednością, choćbyśmy podporządkowywali się wszystkim przepisom kościelnym. Jedność to nie jednolitość, ona zawiera się też w różnorodności, która jest bogactwem Kościoła. Nigdy nie będziemy jednością w poglądach, to jest prawie niemożliwe, dzieli nas posiadana wiedza, różnica wieku, doświadczenie, płeć, sposób odbierania różnych rzeczy, ale serce i rozum są sobie nawzajem potrzebne… Bez serca stajemy się bezduszni, niewrażliwi, a bez rozumu infantylni…
Staram się wczuć w to co Ksiądz przeżywa, choć jest mi trudno, bo sama noszę w sercu żal, który powraca do mnie, jak coś niechcianego, dręczy mnie, sprawia, że zaczynam obudowywać swoje serce pancerzem, aby stać się nieczuła na to co Ksiądz mówi. To diabeł sprawia, a jeśli we mnie to i w Księdzu. Przecież on robi wszystko żeby nas podzielić… Jeśli Bóg ma jakiś plan do zrealizowania, to niemożliwym jest, aby nie było przeszkód…
Proszę rozważyć to co napisałam , jeśli oczekuje Ksiądz bezwzględnego podporządkowania swoim poglądom to niestety nie mogę się im podporządkować. Jezus tego ode mnie nie oczekuje, a zdarzyło mi się, że mnie o takie prosił i nie miałam problemów aby pójść za tym głosem… Nie rozumiem takiego posłuszeństwa…
Poniżej tekst lekarza, którego opinię podzielam, obserwuję go na Facebooku… Wysyłałam Księdzu kiedyś jego artykuły, sam przechodził covid ciężko, był hospitalizowany, nie sprawdzałam czy nadal jest ordynatorem szpitala covidowego w Jastrzębiu Zdroju, bo takie mam ostatnie informacje, jest praktykiem…
Nie on jeden podważa działania narzucane nam przez rządy, są inni lekarze, naukowcy, epidemiolodzy, wirusolodzy, naukowcy… i nie są to niedouczone głupki, którym brakuje wiedzy, po prostu nie wpisują się w główny nurt…
Ściskam w Panu
Ulka
Godność człowieka jest łamana w świecie , biedny, upokarzany człowiek , nie potrzebuje się bardziej uniżać, potrzebuje pochwały, docenienia, jest cenny w oczach Boga. I Ksiądz, czy zakonnik również potrzebuje czuć się doceniony, wywyższony, oczywiście , że z Chrystusem. Jego miłość wywyższa, nie poniża. A pokorą jest wiedzieć, że jesteś wielki w oczach Boga, jeśli Chrystus w Tobie mieszka...
Błogosławię
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz